Zespół jelita drażliwego u dzieci

Podobnie jak ma to miejsce w przypadku osób dorosłych, tak i w przypadku dzieci chorobie tej mogą towarzyszyć różne dolegliwości somatyczne, lęki oraz stany depresyjne. Badania kliniczne potwierdzają fakt, że dolegliwości występują u dzieci prawidłowo rozwiniętych fizycznie. Pomocne okazuje się natomiast wskazanie czynników wyzwalających oraz problemów socjalnych, które mogą być przyczyną pojawiających się dolegliwości. Zgodnie z kryteriami międzynarodowymi zespół jelita drażliwego rozpoznawany jest wtedy, gdy: występuje dyskomfort lub ból brzucha, ustępujący, bądź zmniejszający się po defekacji, nie występują cechy stanu zapalnego, wszelkie nieprawidłowości metaboliczne, anatomiczne, czy procesy nowotworowe mogące tłumaczyć dolegliwości, a także wtedy, gdy dolegliwości pojawiają się co najmniej raz w tygodniu przez minimum dwa miesiące.

Niezwykle istotnym elementem terapii jest przede wszystkim wytłumaczenie rodzicom istoty choroby oraz uspokojenie dziecka. Konieczne jest również wdrożenie odpowiedniej diety, dostosowanej do charakteru oddawanych przez dziecko stolców. W przypadku zaparć konieczne jest zastosowanie diety bogatoresztkowej, natomiast w okresie występowania biegunek należy zastosować dietę odwrotną. Niezwykle ważne jest także uregulowanie trybu życia dziecka. Należy zadbać o dobrą atmosferę w domu – ważne, aby dziecko nie odczuwało zbyt dużego stresu i nie było obciążone nadmierną ilością obowiązków. Leczenie farmaceutyczne pozostaje kwestią sporną. Nie wszyscy autorzy potwierdzają jego skuteczność. Z leków zalecane były przede wszystkim: olejek miętowy, alweryna, trimebutyna, a także leki przeciwzdęciowe, głównie: dimetikon, czy simetikon. W przypadku stanów depresyjnych zalecano trójpierścieniowe antydepresanty. W okresie występowania zaparć, celem poprawy konsystencji stolców oraz regulacji częstotliwości wypróżnień zaleca się stosowanie środków osmotycznych czynnych. W przypadku biegunek zaleca się natomiast stosowanie loperamidu.